HBB
Beste lezers,
We hebben sinds kort een nieuwe regering. Gelukkig, want het is hoognodig tijd dat ons goede land weer eens wordt geregeerd. Met de uiteindelijk gevormde coalitie kun je het eens zijn of niet, dat hebben de kiezers zo ongeveer bepaald.
Van alle plannen die onze kersverse regering op de plank heeft liggen wil ik er één uitlichten, namelijk het invoeren van de zogenaamde kopvoddentaks. Wat een vreselijk woord! Uitgevonden door de leider van de gedoogpartij, u weet wel, zou dit merkwaardige toekomstige onderdeel van ons belastingstelsel wel eens ingevoerd kunnen worden.
Er even van uitgaand dat het plan doorgaat zou ik toch liever willen spreken van een Hoofd Bedekking Belasting! Afgekort HBB. Dat klinkt toch veel beschaafder vindt u niet?
Nu zit er regelmatig bij ons in de supermarkt een meisje achter de kassa die zo’n HB draagt. Ze is vermoedelijk afkomstig uit een land waar ze de Islam als Godsdienst beleven. Ze is altijd even correct en vriendelijk en het stoort ons niet dat ze haar hoofd bedekt. In de zelfde supermarkt is ook een slagerij gevestigd waar het bedienende personeel is voorzien van witte petten, uit hygiënisch oogpunt zeg maar. Ook niks mis mee.
Bovendien moet u weten dat mijn vrouw en ik een beetje katholiekerig zijn opgevoed en mijn vrouw heeft mede daardoor twee oude tantes die in het diepe zwarte zuiden van Nederland wonen en lang geleden hebben gekozen voor een toegewijd leven als non! Beide oude tantes zijn ook uitgerust met een HB! En dan nog berijders van motoren en scooters. Soms fietsers. En natuurlijk niet te vergeten al die mensen die in de bouw en infra werkzaam zijn en allemaal een helm dragen! Zo kan ik nog wel even doorgaan!
Nu de werkelijkheid. Stel, met de grote nadruk op stel, dat dit onzalige plan werkelijkheid wordt, hoe moet dat dan worden ingevoerd? Moet je als regelmatige drager van een HB dan aangifte gaan doen met op het aangifte formulier een in te vullen schema er bij wanneer je de HB wel draagt en wanneer niet? Krijg je dan ook een soort van kentekenbewijs met een ingeborduurd of opgeplakt kentekenplaatje hetgeen dan zichtbaar moet worden gedragen?
Waarschijnlijk worden er dan ook langs fiets- en wandelpaden een soort van flitspalen opgesteld welke regelmatig steekproefsgewijs foto’s nemen van bedekte hoofden. Als een soort van controle. Want controle moet er dan wel zijn natuurlijk!
Ik doe het niet…! Ik doe geen aangifte…! Als ik komende winter onze hond ga uitlaten en ik trek mijn Oud Hollandse schaatsmutsje over mijn oren, dan zal mij dat reduceren tot een “zwarthoofdbedekker” en dat is dan weer een mooi scrabblewoord!
U als slimme lezer heeft inmiddels al lang begrepen wat de “rode draad” in bovenstaande onzin is.
Ik ben politiek niet geëngageerd en ik respecteer een ieders mening maar laten we met z’n allen als Nederlanders gewoon blijven wie we altijd al waren en zijn, een vriendelijk,aardig en vooral gastvrij volk. Dat is iets om trots op te zijn! Toch?
maandag 1 november 2010
koekenpan
Koekenpan.
“Ze schijten het hele park vol.”
Deze uitspraak kwam van een man, zittend op een bank, die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid reeds gepensioneerd was. De man had een doorgroeft gelaat en een stem die vermoedelijk ‘getekend’ was door een leven lang nuttigen van alcohol houdende dranken en het roken van ‘Zware van Nelle’.
Ik liep met mijn hond te wandelen in het Wilhelminapark vlak bij ons huis in een middelgrote provinciestad waar we destijds woonden.
De hond was van een middelslag en zonder bepaalde merkkentekenen, een bastaard dus. Een allerliefst teefje en we hadden haar goed opgevoed.
“Hoe bedoelt u?” vroeg ik aan de man.
“Al die hondenkak hier! Ik kan geen stap verzetten of ik sta ergens in!” zei de gebroken stem.
“Het zit ook al aan de banden van m’n fiets!” voegde hij er, wijzend op zijn fiets die tegen een boom stond, aan toe.
“U kunt ook beter op de paden blijven,” antwoordde ik een beetje in de contramine.
“Let jij nou maar op je hond!” riep de doorgroefde pensionado.
Ik wees hem op het plastik zakje en een klein formaat tuinschepje en vertelde hem dat mijn vrouw en ik altijd alles opruimden wat onze hond zoal achter liet.
“O ja? en de zeik dan?” schraapte de ‘Zware van Nelle’ reclame sluw.
Daar had ie een punt. Toen we destijds de pup in huis namen besloten we om andere mensen niet lastig te vallen met ‘onze’ hondenuitwerpselen, vandaar dat plastik zakje en het tuinschepje. Maar om nou ook nog met een klein uitgevallen voor consumptieve doeleinden afgekeurde koekenpan achter de hond aan te draven om de ‘kleine boodschap’ op te vangen ging ons beiden te ver! Moest je ook nog precies op het juiste moment de koekenpan tussen de geschrokken hond haar gehurkte achterpootjes schuiven! En dan…… waar moest je met de inhoud naartoe? Wankelend en schuifelend, de gevulde koekenpan voorzichtig voor je uit houdend, met alle attributen naar huis lopen? We namen het besluit om dat niet te doen! Ons milieubewustzijn kwam toen wel even onder druk te staan, dat wel.
“Dat spoelt met de eerste de beste regenbui wel in de vijver,” suste ik probleemoplossend.
“Dat zullen de vissen leuk vinden!” repliceerde de leverkwaal ad rem.
“Goh, hebt u ook al verstand van vissen?” vroeg ik met een ondertoon van sarcasme.
“Kun je wel stellen, ik heb m’n hele leven bijna op zee doorgebracht,” stelde de eigenaar van de fiets met de besmeurde banden met zekerheid vast.
“Aardig wat havensteden aan de warme kant bestudeerd zeker,” zei ik ietwat haatdragend, zijn gelaat wat intensiever bestuderend.
“Dat ga ik jou niet aan je neus hangen, snotbongel!” riep de man recalcitrant. (Ik was toen nog een stuk jonger moet u weten en in zijn omfloerste en met staar bezwangerde ogen nog een jonge man.)
“Nou, dan ga ik maar weer eens verder,” merkte ik beledigd op.
“Lijkt me een strak plan en vergeet vooral die rothond niet!” meende hij nog te moeten roepen.
Toen ik om de vijver heen was gelopen kon ik aan de overzijde zien dat de man op de bank inmiddels een andere hondenbezitter ‘onder vuur’ had genomen.
Met wraakzuchtige gedachten ben ik huiswaarts gelopen.
Mijn hond, uiteindelijk de oorzaak van alles, was even vrolijk als altijd en had niets van het twistgesprek gemerkt. Gelukkig maar!
Thuis heb ik m’n belevenissen aan mijn vrouw verteld en zij moest er smakelijk om lachen.
Ik eigenlijk niet.
“Ze schijten het hele park vol.”
Deze uitspraak kwam van een man, zittend op een bank, die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid reeds gepensioneerd was. De man had een doorgroeft gelaat en een stem die vermoedelijk ‘getekend’ was door een leven lang nuttigen van alcohol houdende dranken en het roken van ‘Zware van Nelle’.
Ik liep met mijn hond te wandelen in het Wilhelminapark vlak bij ons huis in een middelgrote provinciestad waar we destijds woonden.
De hond was van een middelslag en zonder bepaalde merkkentekenen, een bastaard dus. Een allerliefst teefje en we hadden haar goed opgevoed.
“Hoe bedoelt u?” vroeg ik aan de man.
“Al die hondenkak hier! Ik kan geen stap verzetten of ik sta ergens in!” zei de gebroken stem.
“Het zit ook al aan de banden van m’n fiets!” voegde hij er, wijzend op zijn fiets die tegen een boom stond, aan toe.
“U kunt ook beter op de paden blijven,” antwoordde ik een beetje in de contramine.
“Let jij nou maar op je hond!” riep de doorgroefde pensionado.
Ik wees hem op het plastik zakje en een klein formaat tuinschepje en vertelde hem dat mijn vrouw en ik altijd alles opruimden wat onze hond zoal achter liet.
“O ja? en de zeik dan?” schraapte de ‘Zware van Nelle’ reclame sluw.
Daar had ie een punt. Toen we destijds de pup in huis namen besloten we om andere mensen niet lastig te vallen met ‘onze’ hondenuitwerpselen, vandaar dat plastik zakje en het tuinschepje. Maar om nou ook nog met een klein uitgevallen voor consumptieve doeleinden afgekeurde koekenpan achter de hond aan te draven om de ‘kleine boodschap’ op te vangen ging ons beiden te ver! Moest je ook nog precies op het juiste moment de koekenpan tussen de geschrokken hond haar gehurkte achterpootjes schuiven! En dan…… waar moest je met de inhoud naartoe? Wankelend en schuifelend, de gevulde koekenpan voorzichtig voor je uit houdend, met alle attributen naar huis lopen? We namen het besluit om dat niet te doen! Ons milieubewustzijn kwam toen wel even onder druk te staan, dat wel.
“Dat spoelt met de eerste de beste regenbui wel in de vijver,” suste ik probleemoplossend.
“Dat zullen de vissen leuk vinden!” repliceerde de leverkwaal ad rem.
“Goh, hebt u ook al verstand van vissen?” vroeg ik met een ondertoon van sarcasme.
“Kun je wel stellen, ik heb m’n hele leven bijna op zee doorgebracht,” stelde de eigenaar van de fiets met de besmeurde banden met zekerheid vast.
“Aardig wat havensteden aan de warme kant bestudeerd zeker,” zei ik ietwat haatdragend, zijn gelaat wat intensiever bestuderend.
“Dat ga ik jou niet aan je neus hangen, snotbongel!” riep de man recalcitrant. (Ik was toen nog een stuk jonger moet u weten en in zijn omfloerste en met staar bezwangerde ogen nog een jonge man.)
“Nou, dan ga ik maar weer eens verder,” merkte ik beledigd op.
“Lijkt me een strak plan en vergeet vooral die rothond niet!” meende hij nog te moeten roepen.
Toen ik om de vijver heen was gelopen kon ik aan de overzijde zien dat de man op de bank inmiddels een andere hondenbezitter ‘onder vuur’ had genomen.
Met wraakzuchtige gedachten ben ik huiswaarts gelopen.
Mijn hond, uiteindelijk de oorzaak van alles, was even vrolijk als altijd en had niets van het twistgesprek gemerkt. Gelukkig maar!
Thuis heb ik m’n belevenissen aan mijn vrouw verteld en zij moest er smakelijk om lachen.
Ik eigenlijk niet.
kapucijners
Kapucijners.
Nog even beste lezers en dan staan we weer voor een jaarwisseling. Naar gelang je leeftijd vordert, worden jaarwisselingen steeds indringender en meer confronterend. De tijd gaat steeds sneller, of je het nu leuk vindt of niet! Hoe dan ook, met gemengde gevoelens denken mijn huisgenoot en ik nog vaak terug aan dé jaarwisseling. Juist! De jaarwisseling 1999-2000!
Zo´n beetje het laatste kwartaal van 1999 werden we door diverse media bestookt met allerlei rampspoed en waarschuwingen over wat er zoal niet zou kunnen gebeuren als onze digitale en geautomatiseerde systemen de datum 01-01-2000 niet zouden herkennen. Energiebedrijven zouden uitvallen en stil komen te liggen, vliegtuigen zouden uit de lucht kunnen vallen, waterleidingbedrijven zouden niet meer functioneren, blindedarmoperaties bijvoorbeeld zouden niet meer kunnen worden uitgevoerd en ook financiële instellingen zouden helemaal vast lopen en op hun gat komen te liggen!
Toen ook nog onze toenmalige Minister President Wim Kok publiekelijk verklaarde dat hij op geen enkele wijze kon voorspellen wat er precies zou kunnen gebeuren was dat voor ons samen de welbekende spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen! We besloten een persoonlijk rampenplan op te stellen en maatregelen te nemen om na de bewuste datum toch verder te kunnen met ons leven.
In de weken voorafgaand aan de verwachte catastrofe heb ik toen de ene helft van onze garage helemaal volgestouwd met openhaardhout om de houtkachel minstens een jaar lang met brandstof te voeden. Mijn vrouw en ik hebben vervolgens diverse supermarkten bestormd met een run op alles wat maar aan houdbare levensmiddelen te verkrijgen was. Diverse merken water ( met en zonder bubbels ) in flessen, ongeveer 20 kratten houdbare frisdrank, allerlei soorten vruchten, groenten en bonen in blik, 15 zakken met aardappelen, 25 dozen met zakjes wonderstampot, enz. De tweede helft van de garage stond nu ook tot aan het plafond toe opgetast met levensmiddelen. Zo konden we minstens een jaar blijven leven! Toen onze niet meer thuiswonende dochters toevallig langs kwamen en dit alles aanschouwden, werden mijn levenspartner en ik met tegelijkertijd beangstigende en meewarige blikken bekeken.
`Kom rustig langs na één januari als jullie in nood verkeren, we hebben genoeg!` zei mijn vrouw bemoederend.
Hoofdschuddend en met angstogen achteromkijkend zijn ze beide gevlucht.
`Wij lachen het laatst!` riep ik naar mijn partner. `Ze komen vanzelf als ze honger krijgen!`
Op de bewuste dag, 31 december, zaten we ( ik had de wekker om vijf uur gezet) om zes uur ´s ochtends in onze tegen spattende olie en andere kwaadaardige vloeistoffen bestendige pakken, met alle persoonlijke beschermingsmiddelen voorhanden, naar de televisie te kijken want de catastrofe zou in Nieuw Zeeland beginnen.
`Moeten we onze gasmaskers al opzetten?` vroeg mijn vrouw.
`Nog niet,` antwoordde ik, `Nieuw Zeeland is een heel eind weg.`
In Nieuw Zeeland gebeurde echter niks. Om acht uur in Australië dan? Nada! Langzaam kroop de tijdlijn over Siberië en China. Helemaal nakkes! Niks geen rampen of neerstortende vliegtuigen en exploderende kerncentrales! Vertwijfeld zaten mijn vrouw en ik aan het begin van de avond te wachten of er in de verste randen van Oost-Europa nog iets zou kunnen gebeuren. Nee dus!
Toen echter het uur U bij ons ook gekomen was en er geen ontploffingen en explosies waargenomen werden en onze computer rustig en weloverwogen op de nieuwe datum sprong, zetten we teleurgesteld onze gasmaskers af en verlosten we ons van de beschermende pakken, veiligheidslaarzen en gehoorbeschermers. De ontgoocheling was groot.
`Wat moeten we nu met al dat voedsel?` vroeg mijn vrouw zorgelijk.
`Daar eten we ons langzaam doorheen en we kunnen de kinderen ook wel een beetje supporteren, dan raken we het wel weer kwijt,` zei ik aarzelend.
Afgelopen dinsdag hebben we het laatste blik kapucijners opgegeten, ze smaakten nog prima. Verbazend hoe lang dergelijk verpakt voedsel bewaard kan worden voor als de nood aan de……….……
Ik wens u vanaf deze plaats hele fijne dagen toe en een gezond 2011 zonder blikvoer!
Nog even beste lezers en dan staan we weer voor een jaarwisseling. Naar gelang je leeftijd vordert, worden jaarwisselingen steeds indringender en meer confronterend. De tijd gaat steeds sneller, of je het nu leuk vindt of niet! Hoe dan ook, met gemengde gevoelens denken mijn huisgenoot en ik nog vaak terug aan dé jaarwisseling. Juist! De jaarwisseling 1999-2000!
Zo´n beetje het laatste kwartaal van 1999 werden we door diverse media bestookt met allerlei rampspoed en waarschuwingen over wat er zoal niet zou kunnen gebeuren als onze digitale en geautomatiseerde systemen de datum 01-01-2000 niet zouden herkennen. Energiebedrijven zouden uitvallen en stil komen te liggen, vliegtuigen zouden uit de lucht kunnen vallen, waterleidingbedrijven zouden niet meer functioneren, blindedarmoperaties bijvoorbeeld zouden niet meer kunnen worden uitgevoerd en ook financiële instellingen zouden helemaal vast lopen en op hun gat komen te liggen!
Toen ook nog onze toenmalige Minister President Wim Kok publiekelijk verklaarde dat hij op geen enkele wijze kon voorspellen wat er precies zou kunnen gebeuren was dat voor ons samen de welbekende spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen! We besloten een persoonlijk rampenplan op te stellen en maatregelen te nemen om na de bewuste datum toch verder te kunnen met ons leven.
In de weken voorafgaand aan de verwachte catastrofe heb ik toen de ene helft van onze garage helemaal volgestouwd met openhaardhout om de houtkachel minstens een jaar lang met brandstof te voeden. Mijn vrouw en ik hebben vervolgens diverse supermarkten bestormd met een run op alles wat maar aan houdbare levensmiddelen te verkrijgen was. Diverse merken water ( met en zonder bubbels ) in flessen, ongeveer 20 kratten houdbare frisdrank, allerlei soorten vruchten, groenten en bonen in blik, 15 zakken met aardappelen, 25 dozen met zakjes wonderstampot, enz. De tweede helft van de garage stond nu ook tot aan het plafond toe opgetast met levensmiddelen. Zo konden we minstens een jaar blijven leven! Toen onze niet meer thuiswonende dochters toevallig langs kwamen en dit alles aanschouwden, werden mijn levenspartner en ik met tegelijkertijd beangstigende en meewarige blikken bekeken.
`Kom rustig langs na één januari als jullie in nood verkeren, we hebben genoeg!` zei mijn vrouw bemoederend.
Hoofdschuddend en met angstogen achteromkijkend zijn ze beide gevlucht.
`Wij lachen het laatst!` riep ik naar mijn partner. `Ze komen vanzelf als ze honger krijgen!`
Op de bewuste dag, 31 december, zaten we ( ik had de wekker om vijf uur gezet) om zes uur ´s ochtends in onze tegen spattende olie en andere kwaadaardige vloeistoffen bestendige pakken, met alle persoonlijke beschermingsmiddelen voorhanden, naar de televisie te kijken want de catastrofe zou in Nieuw Zeeland beginnen.
`Moeten we onze gasmaskers al opzetten?` vroeg mijn vrouw.
`Nog niet,` antwoordde ik, `Nieuw Zeeland is een heel eind weg.`
In Nieuw Zeeland gebeurde echter niks. Om acht uur in Australië dan? Nada! Langzaam kroop de tijdlijn over Siberië en China. Helemaal nakkes! Niks geen rampen of neerstortende vliegtuigen en exploderende kerncentrales! Vertwijfeld zaten mijn vrouw en ik aan het begin van de avond te wachten of er in de verste randen van Oost-Europa nog iets zou kunnen gebeuren. Nee dus!
Toen echter het uur U bij ons ook gekomen was en er geen ontploffingen en explosies waargenomen werden en onze computer rustig en weloverwogen op de nieuwe datum sprong, zetten we teleurgesteld onze gasmaskers af en verlosten we ons van de beschermende pakken, veiligheidslaarzen en gehoorbeschermers. De ontgoocheling was groot.
`Wat moeten we nu met al dat voedsel?` vroeg mijn vrouw zorgelijk.
`Daar eten we ons langzaam doorheen en we kunnen de kinderen ook wel een beetje supporteren, dan raken we het wel weer kwijt,` zei ik aarzelend.
Afgelopen dinsdag hebben we het laatste blik kapucijners opgegeten, ze smaakten nog prima. Verbazend hoe lang dergelijk verpakt voedsel bewaard kan worden voor als de nood aan de……….……
Ik wens u vanaf deze plaats hele fijne dagen toe en een gezond 2011 zonder blikvoer!
hangmat
Hangmat
Harrie is niet meer. Vanochtend lag hij naast de toiletpot in de badkamer, een beetje op zijn zij en de pootjes nagenoeg gestrekt. Zo op het eerste gezicht zag het er uit of hij rustig was heengegaan. Het geheel zag er vredig uit, alleen van het plafond naar de betegelde vloer moest toch wel een klap hebben gegeven. Met de punt van een papieren zakdoekje probeerde ik geschrokken of er nog leven in Harrie zat maar moest helaas het ergste constateren. Harrie had de gehele winter in onze badkamer gebivakkeerd. Op een mooie late dag in de herfst was hij heel stiekem door een open tuindeur naar binnen geslopen en was duidelijk van plan om te overwinteren in onze badkamer. Spinnen doen dat wel vaker!
Als een zichzelf respecterende spin had hij binnen een paar dagen in iedere hoek van het plafond een web gefabriceerd, een soort van hangmatten waar hij wisselend verbleef. Hij had geen voorkeur voor een bepaalde hoek. Na verloop van tijd begon ik, nadat ik ’s ochtends de wekker een klap had gegeven, weddenschappen met mezelf af te sluiten in welke hoek Harrie de nacht had doorgebracht en haastte me dan naar de badkamer. Ik had het altijd mis en Harrie zat dan sluw in de verkeerde hoek te grijnzen, althans dat verbeeldde ik mezelf.
“Noem jij dat vieze beest Harrie?” vroeg mijn huisgenoot toen ik haar van de weddenschappen vertelde.
“Honden en paarden geef je ook namen en spinnen zijn geen vieze beesten!” pareerde ik verontwaardigd.
Mijn levenspartner keek mij aan met haar welbekende GGD-blik (zal-ik-em-laten-opnemen-of-wacht-ik-nog-even) en zei, “ik pak de stofzuiger!”
“Waag het niet!” riep ik. “Spinnen zuig je niet op!”
“Dan doe ik het wel als je naar je werk bent,” zei ze gemeen.
Harrie raakte niet erg onder de indruk van onze echtelijke twisten en bleef van de ene hoek naar de andere verhuizen en stond als het ware een beetje hautain boven onze ruzies.
Waar Harrie wel duidelijk de schurft aan had was Ajax Badreiniger!
Als ik na het douchen de wanden en de tegels van de douchecabine bespoot, kroop Harrie verontwaardigd met een bloedgang, scheldend, hoestend en proestend naar het luchtrooster en bleef daar chagrijnig wachten tot de dampen opgetrokken waren. Ik voelde dan ook zijn gemene blikken in mijn rug als ik me stond te scheren.
Harrie is de gehele winter, tot grote ergernis van mijn vrouw, in de badkamer gebleven en ik raakte toch wel op een bijzonder manier gehecht aan zijn gezelschap. Tot vanmorgen dus.
Hoe neem je op passende wijze afscheid van een spin? Ik heb Harrie voorzichtig opgenomen en hem in het papieren zakdoekje gewikkeld en daarna met respect door het toilet gespoeld.
Nog geruime tijd heb ik verdrietig naar de waterspiegel in de toiletpot staan staren.
Het is stil en leeg in onze badkamer.
Harrie is niet meer. Vanochtend lag hij naast de toiletpot in de badkamer, een beetje op zijn zij en de pootjes nagenoeg gestrekt. Zo op het eerste gezicht zag het er uit of hij rustig was heengegaan. Het geheel zag er vredig uit, alleen van het plafond naar de betegelde vloer moest toch wel een klap hebben gegeven. Met de punt van een papieren zakdoekje probeerde ik geschrokken of er nog leven in Harrie zat maar moest helaas het ergste constateren. Harrie had de gehele winter in onze badkamer gebivakkeerd. Op een mooie late dag in de herfst was hij heel stiekem door een open tuindeur naar binnen geslopen en was duidelijk van plan om te overwinteren in onze badkamer. Spinnen doen dat wel vaker!
Als een zichzelf respecterende spin had hij binnen een paar dagen in iedere hoek van het plafond een web gefabriceerd, een soort van hangmatten waar hij wisselend verbleef. Hij had geen voorkeur voor een bepaalde hoek. Na verloop van tijd begon ik, nadat ik ’s ochtends de wekker een klap had gegeven, weddenschappen met mezelf af te sluiten in welke hoek Harrie de nacht had doorgebracht en haastte me dan naar de badkamer. Ik had het altijd mis en Harrie zat dan sluw in de verkeerde hoek te grijnzen, althans dat verbeeldde ik mezelf.
“Noem jij dat vieze beest Harrie?” vroeg mijn huisgenoot toen ik haar van de weddenschappen vertelde.
“Honden en paarden geef je ook namen en spinnen zijn geen vieze beesten!” pareerde ik verontwaardigd.
Mijn levenspartner keek mij aan met haar welbekende GGD-blik (zal-ik-em-laten-opnemen-of-wacht-ik-nog-even) en zei, “ik pak de stofzuiger!”
“Waag het niet!” riep ik. “Spinnen zuig je niet op!”
“Dan doe ik het wel als je naar je werk bent,” zei ze gemeen.
Harrie raakte niet erg onder de indruk van onze echtelijke twisten en bleef van de ene hoek naar de andere verhuizen en stond als het ware een beetje hautain boven onze ruzies.
Waar Harrie wel duidelijk de schurft aan had was Ajax Badreiniger!
Als ik na het douchen de wanden en de tegels van de douchecabine bespoot, kroop Harrie verontwaardigd met een bloedgang, scheldend, hoestend en proestend naar het luchtrooster en bleef daar chagrijnig wachten tot de dampen opgetrokken waren. Ik voelde dan ook zijn gemene blikken in mijn rug als ik me stond te scheren.
Harrie is de gehele winter, tot grote ergernis van mijn vrouw, in de badkamer gebleven en ik raakte toch wel op een bijzonder manier gehecht aan zijn gezelschap. Tot vanmorgen dus.
Hoe neem je op passende wijze afscheid van een spin? Ik heb Harrie voorzichtig opgenomen en hem in het papieren zakdoekje gewikkeld en daarna met respect door het toilet gespoeld.
Nog geruime tijd heb ik verdrietig naar de waterspiegel in de toiletpot staan staren.
Het is stil en leeg in onze badkamer.
affakkelen
Affakkelen.
En u dacht dat de opwarming van de aarde veroorzaakt werd door intensieve zware industrie in combinatie van overvolle wegen met brandstof slurpende auto’s in een overbevolkte wereld? Mooi niet! De opwarming wordt veroorzaakt door vrouwen welke activia van danone gebruiken! Daar zit een werkzame stof in die een sterke werking heeft op de maag-en darminhoud. Bifidus actiregularis heet de werkzame stof die genuttigde etenswaren in no-time omzetten in methaangas. Vandaar dat de vrouwen die de activia gebruiken hun ‘volle gevoel’ kwijtraken en er niet meer zo opgeblazen uitzien. Ze worden superslank als het ware!
Alleen is methaangas in haar meest zuiver vorm nog al schadelijk voor het milieu en zorgt inderdaad voor opwarming. Het moet dus verbrand worden en de stoffen die daarna overblijven worden met liefde opgenomen door de longen der aarde.
Nu heeft een bevriende huisarts mij eens verteld dat een kwalitatief redelijk gevulde wind (de goede man had er schijnbaar verstand van) ongeveer twee liter methaangas bevat. Een willekeurige dame die aan de activia is laat er (wel of niet opgemerkt) zo’n tien per dag! Dat is een belangrijke hoeveelheid methaangas, daar kunnen we wat mee!
Een rekensommetje. Als we uitgaan van tien keer twee liter gas per dag is dat voor één dame driehonderdvijfenzestig maal twintig liter dus drieënzeventighonderd liter per jaar.
Aangezien er ongeveer drie miljard vrouwen op onze aarde leven wordt dat dus (er gaat nu rook uit uw rekenmachine komen!) éénentwintigduizendnegenhonderd miljard liter gas op jaarbasis. Als we nu deze uitkomst delen door duizend (er gaat ongeveer duizend liter gas in een kubieke meter) dan komen we op tweehonderdnegentien miljard kuub. Dat is een heleboel gas geachte lezers en dat gaat zo maar verloren. Zonde en dus slecht voor het milieu.
Hoe nu het probleem aan te pakken? Affakkelen? Dat wordt voor de deelnemende dames een pijnlijke geschiedenis. Al die steekvlammen en blaren! Bovendien wordt je dan als argeloze bezoeker van een theater of bijvoorbeeld een winkelcentrum wel aan heel veel gevaar blootgesteld als er toevallig vrouwen voor je zitten of lopen.
Binnen onze hedendaagse technologie (we vliegen al naar Mars!) moet het toch kunnen dat hier een mobile opvanginstallatie voor kan worden gecreëerd. Via een weggemoffeld geluiddempend slangetje van de uitgang naar een soort van draagbaar rugtankje! Een zichzelf respecterende mode ontwerper zou daar best wel iets met een ‘gothic’ uitstraling van kunnen maken en zou het ook nog wel eens een hype kunnen worden.
’s Avonds thuisgekomen, het tankje dan loskoppelen en vervolgens op de geiser en/of cv ketel aansluiten, wat wil een mens nog meer en het kost niets! Een milieubewuste activia gebruikende huisvrouw zou op deze manier haar gehele huis kunnen verwarmen en worden op deze manier onze delfstoffen een beetje gespaard. (een beetje?)
Dus dames waar ook ter wereld, als u meeleeft met onze zwaar belaste aarde, gaat u dan aan de bifidus actiregularis. Het is goed voor u en het milieu.
En u dacht dat de opwarming van de aarde veroorzaakt werd door intensieve zware industrie in combinatie van overvolle wegen met brandstof slurpende auto’s in een overbevolkte wereld? Mooi niet! De opwarming wordt veroorzaakt door vrouwen welke activia van danone gebruiken! Daar zit een werkzame stof in die een sterke werking heeft op de maag-en darminhoud. Bifidus actiregularis heet de werkzame stof die genuttigde etenswaren in no-time omzetten in methaangas. Vandaar dat de vrouwen die de activia gebruiken hun ‘volle gevoel’ kwijtraken en er niet meer zo opgeblazen uitzien. Ze worden superslank als het ware!
Alleen is methaangas in haar meest zuiver vorm nog al schadelijk voor het milieu en zorgt inderdaad voor opwarming. Het moet dus verbrand worden en de stoffen die daarna overblijven worden met liefde opgenomen door de longen der aarde.
Nu heeft een bevriende huisarts mij eens verteld dat een kwalitatief redelijk gevulde wind (de goede man had er schijnbaar verstand van) ongeveer twee liter methaangas bevat. Een willekeurige dame die aan de activia is laat er (wel of niet opgemerkt) zo’n tien per dag! Dat is een belangrijke hoeveelheid methaangas, daar kunnen we wat mee!
Een rekensommetje. Als we uitgaan van tien keer twee liter gas per dag is dat voor één dame driehonderdvijfenzestig maal twintig liter dus drieënzeventighonderd liter per jaar.
Aangezien er ongeveer drie miljard vrouwen op onze aarde leven wordt dat dus (er gaat nu rook uit uw rekenmachine komen!) éénentwintigduizendnegenhonderd miljard liter gas op jaarbasis. Als we nu deze uitkomst delen door duizend (er gaat ongeveer duizend liter gas in een kubieke meter) dan komen we op tweehonderdnegentien miljard kuub. Dat is een heleboel gas geachte lezers en dat gaat zo maar verloren. Zonde en dus slecht voor het milieu.
Hoe nu het probleem aan te pakken? Affakkelen? Dat wordt voor de deelnemende dames een pijnlijke geschiedenis. Al die steekvlammen en blaren! Bovendien wordt je dan als argeloze bezoeker van een theater of bijvoorbeeld een winkelcentrum wel aan heel veel gevaar blootgesteld als er toevallig vrouwen voor je zitten of lopen.
Binnen onze hedendaagse technologie (we vliegen al naar Mars!) moet het toch kunnen dat hier een mobile opvanginstallatie voor kan worden gecreëerd. Via een weggemoffeld geluiddempend slangetje van de uitgang naar een soort van draagbaar rugtankje! Een zichzelf respecterende mode ontwerper zou daar best wel iets met een ‘gothic’ uitstraling van kunnen maken en zou het ook nog wel eens een hype kunnen worden.
’s Avonds thuisgekomen, het tankje dan loskoppelen en vervolgens op de geiser en/of cv ketel aansluiten, wat wil een mens nog meer en het kost niets! Een milieubewuste activia gebruikende huisvrouw zou op deze manier haar gehele huis kunnen verwarmen en worden op deze manier onze delfstoffen een beetje gespaard. (een beetje?)
Dus dames waar ook ter wereld, als u meeleeft met onze zwaar belaste aarde, gaat u dan aan de bifidus actiregularis. Het is goed voor u en het milieu.
woensdag 14 april 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)